Het heeft zo moeten zijn….

Met een traditionele Franse koksopleiding op zak kwam ik toevallig in Italië terecht. De bedoeling was er drie jaar te blijven. Het werden er bijna negen.

Het Italiaanse leven sprak mij zeer aan. Bijna alles draaide om eten. Het is een sociaal evenement. Als er niet over het weer gesproken werd, ging het wel over pasta’s, verse kruiden, de groei van de tomaten in de tuintjes of over de juiste olie voor de sla.

Italiaans eten is gezond, het is vers, puur en met passie bereid. Dit raakte ook mij en ik ging me steeds verder verdiepen in de Italiaanse keuken.

De buren brachten verse groenten uit hun tuinen mee en leerden mij hoe zij die bereidden. Ik voelde dat de Italiaanse vrouwen om mij heen het een eer vonden wanneer je haar om advies vroeg. Ze willen je alles leren. In eerste instantie moest ik trouwens meer afleren.

Er werd luidkeels ‘no, no, no’ geroepen en de handen werden naar de hemel gericht, wanneer ik weer teveel ingrediënten bij elkaar wilde doen. Hou het puur, niet teveel smaken bij elkaar. Neem liever verse producten en gebruik de smaak die het heeft.

En ook……meer proeven, niets zonder te proeven, anders weet je niet of het goed is. Een gerecht is niet klaar als het gaar is. Een gerecht is pas klaar als het optimaal smaakt.

Ik heb veel geleerd van een aantal professionele koks, maar misschien nog het meeste van onze Italiaanse ‘Nonna Marina’ die vrijwel dagelijks bij ons in huis was. Zij heeft mij de echte basis van de Italiaanse keuken geleerd. Samen ‘sugo’ (verse tomatensaus) maken, risotto, verse pasta.

Een betere leerschool bestaat er niet…..En natuurlijk kon het altijd beter.

‘Niet teveel smaken bij elkaar. Houd het puur’ was het devies van Marina. Eenmaal een Italiaanse kok, altijd een Italiaanse kok. Het gaat in je genen zitten. Dit wil ik ook op de mensen overbrengen die bij ‘In Bocca al Lupo’ komen.

Ciao, a presto.